شعر بی دروغ

ما که این همه برای عشق

                    آه و ناله ی دروغ می کنیم

راستی چرا

در  رثای بی شمار عاشقان

                       _ که بی دریغ _

خون خویش را نثار عشق می کنند

از نثار یک دریغ هم

                              دریغ می کنیم

 قیصر امین پور

فلسفه ی ساده

لحظه ی ویران شدن خانه هاست

جشن چراغانی ویرانه هاست

مزرعه ی شمع که آتش گرفت

خرمن خاکستر پروانه هاست

حیرت دریا شدن قطره ها

خواهش جنگل شدن دانه هاست

هق هق بغض است به تسکین درد

دست تسلی به سر شانه هاست

گمشده در نقشه ی جغرافیا

ناحیه ی قاف در افسانه هاست

مسئله مشکل فرزانگان

فلسفه ی ساده ی دیوانه هاست

با غم تو فارغم از کفر و دین

چشم تو سرچشمه عین الیقین

این همه گفتند: ببین و بیا

عشق چه میگفت ؟ بیا و ببین !

فتنه ندیدم که ندیدم در آن

چشم کماندار تو را در کمین

دست من و دامن آن آستان

چشم من و گوشه‏ی این آستین

ای همه غمهای تو خوش مرحبا

ای همه حزن تو برین آفرین

ای دل من دستخوش درد تو

جز غم تو هیچ ندارم همین ! 

قیصر امین پور

طلوع می کند آن آفتاب پنهانی

ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی

دوباره پلک دلم می پرد ؛ نشانه ی چیست ؟

شنیده ام که می آید کسی به مهمانی

کسی که سبز تر است از هزار بار بهار

کسی ؛ شگفت کسی ؛ آنچنان که میدانی

کسی که نقطه آغاز هرچه پرواز است

تویی که در سفر عشق خط پایانی

تویی بهانه آن ابرها که میگریند

بیا که صاف شود این هوای بارانی

تو از حوالی اقلیم هرکجا آباد

بیا که میرود این شهر رو به ویرانی

کنار نام تو لنگر گرفت کشتی عشق

بیا که یاد تو آرامشی است طوفانی

قیصر امین پور   

از دفتر آئینه های ناگهان

 الهی به زیبایی سادگی

 به والایی اوج افتادگی

               رهایم مکن جز به بند غمت

               اسیرم مکن جز به آزادگی

-------------------------------------------------------------------------

 ای دل همه رفتند و تو ماندی در راه

کارت همه ناله بود و بارت همه آه

                         کوتاه کنم قصه که این راه دراز

                          از چاه به چاله بود و از چاله به چاه

-------------------------------------------------------------------------

مردم همه

         تورا به خدا

                سوگند میدهند

اما برای من

تو آن همیشه ای

              که خدا را به تو

                              سوگند می دهم !

-------------------------------------------------------------------------

حرفهای ما هنوز ناتمام ....

تا نگاه می کنی :

وقت رفتن است

بازهم همان حکایت همیشگی !

پیش از آنکه با خبر شوی

لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود

آی ...

ای دریغ و حسرت همیشگی !

ناگهان

       چقدر زود

                 دیر میشود !

-------------------------------------------------------------------------

و قاف

      حرف آخر عشق است

                                   آنجایی که نام کوچک من آغاز  میشود

                                                                                       قیصر امین پور

ای شما

ای تمام عاشقان هر کجا !

از شما سئوال می کنم :

نام یک نفر غریبه را

در شمار نامهایتان اضافه میکنید ؟

یک نفر که تاکنون

ردپای خویش را

لحن مبهم صدای خویش را

شاعر سروده های خویش نمی شناخت

گرچه بارها و بارها

نام این هزار نام را

از زبان این و آن شنیده بود

یک نفر که تا همین دو روز پیش

منکر نیاز گنگ سنگ بود

گریه ی گیاه را نمی سرود

آه را نمیسرود

شعر شانه های بی پناه را

حرمت نگاه بی گناه را

و سکوت یک سلام

در میان راه را نمی سرود

نیمه های شب

نبض  ماه را نمی گرفت

روزهای چهار شنبه ساعت چهار

بارها شماره های اشتباه را نمی گرفت

ای شما !

ای تمام نامهای هر کجا !

زیر سایبان دستهای خویش

جای کوچکی به این غریب بی پناه می دهید ؟

این دل نجیب را

این لجوج دیر باور عجیب را

در میان خویش

           راه میدهید ؟