دردهای من جامه نیستند تا ز تن در آورم

            « چامه و چَکامه» نیستند

تا به«رشته ی سخن» در آورم

نعره نیستند

            تا ز نای جان برآورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

دردهای من

گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نامهایشان

جلد کهنه ی شناسنامه هایشان

                               درد  می کند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه های ساده ی سرودنم

                      درد می کند

انحنای روح من

شانه های خسته ی غرور من

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

               زخم خورده است

دردهای پوستی کجا ؟

درد دوستی کجا ؟

این سماجت عجیب

پافشاری شگفت دردهاست

دردهای آشنا

دردهای بومی غریب

دردهای خانگی

دردهای کهنه ی لجوج

اولین قلم

حرف حرف درد را

               در دلم نوشته است

دست سرنوشت

                  خون درد را

                             با گِلم سرشته است

پس چگونه من سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم ؟

درد

رنگ و بوی غنچه ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را  ز برگهای تو به توی  آن

                                                    جدا کنم ؟

دفتر مرا

دست درد می زند ورق

شعر تازه ی مرا درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف میزنم ؟

درد؛ حرف نیست

درد؛نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم ؟  

                                                                                 قیصر امین پور در سن 29 سالگی اردیبهشت 67

چرا عاقلان را نصیحت کنیم ؟

بیایید از عشق صحبت کنیم

تمام عبادات ما عادت است

به بی عادتی کاش عادت کنیم

چه اشکال دارد پس از هرنماز

دو رکعت گلی را عبادت کنیم ؟

به هنگام نیت برای نماز

به آلاله ها قصد غربت کنیم

چه اشکال دارد که در هر قنوت

دمی بشنو از نی حکایت کنیم؟

چه اشکال دارد در آیینه ها

 جمال خدا را زیارت کنیم؟

مگر موج دریا ز دریا جداست

چرا بر " یکی"  حکم "کثرت"  کنیم ؟

پراکندگی حاصل کثرت است

بیایید تمرین وحدت کنیم

"وجود" تو چون عین "ماهیت" است

چرا بحث "معلول" و "علت" کنیم؟

بیا حبیب احساس و اندیشه را

پر از نقل مهر و محبت کنیم

پر از گلشن راز ؛ از عقل سرخ

پر از کیمیای سعادت کنیم

بیایید تا عین  عین القضات

میان دل و دین قضاوت کنیم

اگر سنت اوست نو آوری

نگاهی هم از نو به سنت کنیم

برادر چه شد رسم اخوانیه ؟

بیا یاد عهد اخوت کنیم

بگو قافیه سست یا نا درست

همین بس که ما ساده صحبت کنیم

خدایا دلی آفتابی بده

که از باغ گلها حمایت کنیم

رعایت کن آن عاشقی را که گفت :

"بیا عاشقی را رعایت کنیم "(1)

1.بیا عاشقی را رعایت کنیم  ز گلهای عاشق حمایت کنیم (سید حسن حسینی )

فلسفه ی ساده

لحظه ی ویران شدن خانه هاست

جشن چراغانی ویرانه هاست

مزرعه ی شمع که آتش گرفت

خرمن خاکستر پروانه هاست

حیرت دریا شدن قطره ها

خواهش جنگل شدن دانه هاست

هق هق بغض است به تسکین درد

دست تسلی به سر شانه هاست

گمشده در نقشه ی جغرافیا

ناحیه ی قاف در افسانه هاست

مسئله مشکل فرزانگان

فلسفه ی ساده ی دیوانه هاست

شعر بی دروغ

ما که این همه برای عشق

                    آه و ناله ی دروغ می کنیم

راستی چرا

در  رثای بی شمار عاشقان

                       _ که بی دریغ _

خون خویش را نثار عشق می کنند

از نثار یک دریغ هم

                              دریغ می کنیم

 قیصر امین پور

چشمها پرسش بی پاسخ حیرانیها

دستها تشنه ی تقسیم فراوانیها

باگل زخم سر راه تو آذین بستیم

داغهای دل ما ؛ جای چراغانیها

حالیا دست کریم تو برای دل ما

سرپناهی است در این بی سر و سامانیها

وقت آن شد که به گل حکم شکفتن بدهی

ای سرانگشت تو آغاز گل افشانیها

فصل تقسیم گل و گندم و لبخند رسید

فصل تقسیم غزلها و غزلخوانیها

سایه ی امن کسای تو مرا بر سر بس

تا پناهم دهد از وحشت عریانیها

چشم تو لایحه ی روشن آغاز بهار

طرح لبخند تو پایان پریشانیها

قیصر امین پور

دی 64

با غم تو فارغم از کفر و دین

چشم تو سرچشمه عین الیقین

این همه گفتند: ببین و بیا

عشق چه میگفت ؟ بیا و ببین !

فتنه ندیدم که ندیدم در آن

چشم کماندار تو را در کمین

دست من و دامن آن آستان

چشم من و گوشه‏ی این آستین

ای همه غمهای تو خوش مرحبا

ای همه حزن تو برین آفرین

ای دل من دستخوش درد تو

جز غم تو هیچ ندارم همین ! 

قیصر امین پور

از نو شکفت نرگس چشم انتظاری ام

گل کرد خارخار شب بی قراری ام

تا شد هزار پاره دل از یک نگاه تو

دیدم هزار چشم در آیینه کاری ام

گر من به شوق دیدنت از خویش می روم

از خویش می روم که تو با خود بیاری ام

بود و نبود من همه از دست رفته است

باری مگر تو دست بر آری به یاری ام

کاری به کار غیر ندارم که عاقبت

مرهم نهاد نام تو بر زخم کاری ام

تا ساحل قرار تو چون موج بی قرار

با رود رو به سوی تو دارم که جاری ام

باناخنم به سنگ نوشتم : بیا ؛ بیا

زان پیشتر که پاک شود یادگاری ام

                                                                                                                          قیصر امین پور مرداد 70