چشمها پرسش بی پاسخ حیرانیها

دستها تشنه ی تقسیم فراوانیها

باگل زخم سر راه تو آذین بستیم

داغهای دل ما ؛ جای چراغانیها

حالیا دست کریم تو برای دل ما

سرپناهی است در این بی سر و سامانیها

وقت آن شد که به گل حکم شکفتن بدهی

ای سرانگشت تو آغاز گل افشانیها

فصل تقسیم گل و گندم و لبخند رسید

فصل تقسیم غزلها و غزلخوانیها

سایه ی امن کسای تو مرا بر سر بس

تا پناهم دهد از وحشت عریانیها

چشم تو لایحه ی روشن آغاز بهار

طرح لبخند تو پایان پریشانیها

قیصر امین پور

دی 64

با غم تو فارغم از کفر و دین

چشم تو سرچشمه عین الیقین

این همه گفتند: ببین و بیا

عشق چه میگفت ؟ بیا و ببین !

فتنه ندیدم که ندیدم در آن

چشم کماندار تو را در کمین

دست من و دامن آن آستان

چشم من و گوشه‏ی این آستین

ای همه غمهای تو خوش مرحبا

ای همه حزن تو برین آفرین

ای دل من دستخوش درد تو

جز غم تو هیچ ندارم همین ! 

قیصر امین پور

از نو شکفت نرگس چشم انتظاری ام

گل کرد خارخار شب بی قراری ام

تا شد هزار پاره دل از یک نگاه تو

دیدم هزار چشم در آیینه کاری ام

گر من به شوق دیدنت از خویش می روم

از خویش می روم که تو با خود بیاری ام

بود و نبود من همه از دست رفته است

باری مگر تو دست بر آری به یاری ام

کاری به کار غیر ندارم که عاقبت

مرهم نهاد نام تو بر زخم کاری ام

تا ساحل قرار تو چون موج بی قرار

با رود رو به سوی تو دارم که جاری ام

باناخنم به سنگ نوشتم : بیا ؛ بیا

زان پیشتر که پاک شود یادگاری ام

                                                                                                                          قیصر امین پور مرداد 70

سوره ی چشم خرابت حکم تحریم شراب

سِفر تکوین نگاهت مژده ی اهل کتاب

روز و شب در چشم تو تصویر موعود من است

گرگ و میش از چشمه ی چشم تو مینوشند آب

شهر شب با داغیاد تو چراغان شد ولی

حالیا در سوگ چشمت حال آبادی خراب

صبح خون میریخت از پرهای بالش چون که شب

آخرین تصویر پرواز تو را دیدم به خواب

درنگاهت نقطه ی ابهام گنگی بود خاک

ذره بین کوچکی در دستهایت آفتاب

پرسشی دارم زتو : آن سوی این دیوار چیست ؟

ای سئوال روشن ما را نگاه تو جواب

سه شنبه ؛

چرا تلخ و بی حوصله ؟

سه شنبه ؛

چرا این همه فاصله ؟

سه شنبه ؛

چه سنگین !چه سرسخت ؛ فرسخ به فرسخ !

سه شنبه

خدا کوه را آفرید

                                                   در تاریخ طبری آمده است که خداوند سه شنبه کوه را آفرید  

خسته ام از آرزو ها ؛ آرزوهای شعاری

شوق پرواز مجازی بالهای استعاری

لحظه های کاغذی را ؛روز و شب تکرار کردن

خاطرات بایگانی ؛ زندگی های اداری

آفتاب زرد و غمگین؛ پله های رو به پایین

سقفهای سرد و سنگین ؛ آسمانهای اجاری

بانگاهی سرشکسته ؛چشمهایی پینه بسته

خسته از درهای بسته ؛خسته از چشم انتظاری

صندلی های خمیده ؛ میزهای صف کشیده

خنده های لب پریده؛ گریه های اختیاری

عصرجدولهای خالی ؛ پارکهای این حوالی

پرسه های بی خیالی ؛ نیمکت های خماری

رونوشت روزها را ؛ روی هم سنجاق کردم :

شنبه های بی پناهی ؛ جمعه های بی قراری

عاقبت پرونده ام را ؛ با غبار آرزوها

خاک خواهد بست روزی ؛ باد خواهد برد باری

روی میز خالی من ؛ صفحه باز حوادث

درستون تسلیتها ؛ نامی از ما یادگاری

 قیصر امین پور

من این ایوان نُه تو را نمی دانم ؛ نمی دانم

من این نقاش جادو را نمی دانم؛ نمی دانم

مولوی

زبس بی تاب ِ  آن زلف پریشانم ؛نمی دانم

حبابم ؛ موج سرگردان طوفانم ؟ نمی دانم

حقیقت بود یا دور و تسلسل ؛ حلقه زلفت ؟

هزار و یک شب این افسانه می خوانم ؛ نمی دانم

سراسر صرف شد عمرم همه محو نگاه تو

ولی از نحوه ی چشمت چه می دانم ؟ نمی دانم

چو اشکی سرزده یک لحظه از چشم تو افتادم

چرا در خانه ی خود عین مهمانم ؟ نمی دانم

ستاره می شمارم سالهای انتظارم را :

هزار و سیصد و چندین و چندانم ؟ نمی دانم 

نمی دانم ؛ بگو عشق تو از جانم چه می خواهد ؟

چه می خواهد بگو عشق تو از جانم ؟ نمی دانم

نمی دانم به غیر از این نمی دانم ؛ چه می دانم

نمی دانم ؛نمی دانم ؛ نمی دانم ؛ نمی دانم  

قیصر امین پور

حرفها دارم اما ....... بزنم یا نزنم ؟

با توام ؛ با تو !  خدا را ! بزنم یا نزنم؟

همه حرف دلم با تو همین است که دوست ...

چه کنم ؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم ؟

عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم

زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم ؟

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما

کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم ؟

از ازل تا به ابد پرسش آدم این است :

دست بر میوه حوّا بزنم یا نزنم ؟

به گناهی که تماشای گل روی تو بود

خار در چشم تمنّا بزنم یا نزنم؟

دست بر دست همه عمر در این تردیدم :

بزنم یا نزنم ؟ ها؟ بزنم یا نزنم ؟

 قیصر امین پور